نگاهی به ترکیب سیاسیونی که با روحانی دیدار کردند - مجله استخدام جدید

به گزارش خبرنگاران، در بخشی از یادداشت عباس عبدی در روزنامه اعتماد می خوانیم: بیش از 30 نفر از فعالان سیاسی اصولگرا و اصلاح طلب در دیدار با آقای روحانی شرکت داشتند. طبیعی است که نمی توان از روی تنها یک پدیده یا نشست داوری کامل کرد، ولی به نظرم دو مورد از این جلسه را می توان برجسته کرد که به فهم وضعیت سیاسی ایران یاری می نماید.

میانگین سن این افراد چقدر است؟ به طور متوسط آنان متولد سال 1332 هستند. یعنی 66 سال. بد نیست توزیع تاریخ تولد آنان را با یکدیگر مرور کنیم.

- 8 نفر متولد پیش از سال 1325، یعنی 74 سال و بیشتر داشتند.

- 14 نفر متولد 1325 تا 1334، یعنی 64 تا 73 ساله بودند.

- 12 نفر نیز زیر 63 سال دارند که فقط 2 یا 3 نفرشان در دهه 1350 متولد شده اند! کوچک ترین آنان 39 ساله است، یعنی همسن مکرون رئیس جمهور فرانسه، هنگامی که وارد کاخ الیزه شد.

اینها مستقل از نقدی است که از زاویه دیگر به این جلسات شکلی و کم نتیجه وارد می گردد که موضوع بحث این یادداشت نیست. البته بعضی نیروهای میانسال تر نیز عموماً به دلیل تعلقات خانوادگی به ساخت سیاسی راه یافته اند و در این جمع حضور دارند و نسبت به دیگران جوان تر محسوب می شوند.

مورد دوم تصویری است که محمد عطریانفر یکی از حاضران در جلسه پس از نشست از آقای بهزاد نبوی و احمد توکلی گرفته است که هر دو پیر و فرسوده و با تکیه بر عصا، دست در دست هم دارند. دو نفری که از ابتدای انقلاب در دو جناح مخالف یکدیگر بودند و با یکدیگر اختلافات جدی داشتند و اکنون در سرانجام زندگی به یکدیگر رسیده اند. (البته خداوند عمرشان را بیشتر کند ولی حداقل مرگ سیاسی و طبیعی حقیقتی است که از آن گریزی نیست.)

ابتدا شرح دهم که برای هر دو نفر این آقایان و سایر حاضران احترام قائل هستم. فارغ از این که خط و ربط آنان چگونه است، همین که تا این مرحله از پا نیفتاده اند و از فعالیت عمومی کناره گیری ننموده اند قابل احترام است ولی نقدی که وجود دارد ناظر به مساله دیگری است.

اگر قرار باشد به 40 سال پیش یا دهه اول انقلاب برگردیم، تقریباً همه این افراد جز دو، سه نفرشان که در آن موقع کم سن و سال بودند از فعالان و کنشگران و مسئولان آن موقع بوده اند. اکنون در سرانجام دهه چهارم جز چند نفر را نتوانسته اند به درون ساختار خود راه دهند. اشتباه نگردد، منظورم این نیست که به صورت آگاهانه یا خودخواهانه و انحصارطلبانه رفتار نموده اند.

شاید هم چنین باشد ولی منظور بنده این وجه قضیه نیست، زیرا پدیده ای به این عمومی را نمی توان با عوامل انگیزه ای توجیه کرد. باید گفت که آنان در چارچوب ساختاری که متأثر از گزاره های ذهنی و رفتاری است، در عمل به این نقطه رسیده اند که افراد دیگری را نتوانسته اند درون خود جذب نمایند.

این وضعیت به معنای سرانجام خط است. بخش جوان جامعه در جهت دیگری حرکت کرد و اتفاقاً چون نتوانست جهت خود را درون ساختار رسمی پیدا کند، زاویه تفاوت جهت خود را بیشتر و بیشتر کرد و به کلی از ساختار فاصله گرفت.

این جلسه و ترکیب آن و این عکس دو نفری، نشانه ای است از فاتحه زودهنگامی که باید بر سیاست ورزی پیرمحور خواند. فراموش نگردد منظورم از پیر، فقط اشاره به سن بالا نیست، به اندیشه پیر و باقیمانده در گذشته و به دور از تحولات و ارزش های نسل جدید است. ارزش هایی که خوب یا بد بودن شان بحث دیگری است ولی اگر قرار است سیاست ورزی معطوف به انسان و پاسخ به مطالبات او باشد، این مجموعه محترم قادر به نمایندگی چنین مطالباتی نیست.

در این میان جناح غالب در ساختار رسمی نیز کوشید تا جوانان تابع خود را به میدان آورد ولی مجموعه آن چیزی بهتر از کارگزاران دولت قبلی نشد و نخواهد شد، زیرا این نوع آوردن جوانان به سیاست ابزاری و فرصت طلبانه بود به همین دلیل نتیجه اش یا فساد گسترده شد یا افزایش بیشتر شکاف نسلی.