مصاحبه با لورا بیلی، صداپیشه بازی های ویدیویی - مجله استخدام جدید

صداپیشگی را چگونه شروع کردی؟

بلافاصله بعد از دبیرستان کارم را شروع کردم. اول در تئاتر بازی می کردم. یکی از بازیگرانی که همکارم بود، روی پروژه انیمه Dragon Ball Z کار می کرد. از من خواست که برای صداپیشگی در این انیمه تست بدهم. من هم همین کار را کردم و در نهایت نقش کید ترانکس و تعدادی نقش فرعی را گرفتم. از آنجا به بعد کار حرفه ای من به عنوان یک صداپیشه شروع شد. یک سال بعد از صداپیشگی در DBZ، اولین فعالیتم را در یک بازی ویدیویی با بازی BloodRayne شروع کردم. در چند سال اول، هم زمان با صداپیشگی، برای پروژه های مختلفی هم بازیگری می کردم. اما وقتی به کالیفرنیا رفتم، فقط روی صداپیشگی تمرکز داشتم و در این زمینه مهارت های ام را توسعه دادم. چون دنیای صداپیشگی بسیار وسیع است و کارهای خیلی زیادی می توان انجام داد. هر سال، تعداد بی شماری انیمه و بازی ویدیویی ساخته می گردد؛ بنابراین حتی اگر فقط به صداپیشگی بپردازید، فرصت های کاری زیادی پیش رو خواهید داشت.

وقتی برای اولین بار به ورود به دنیای بازیگری فکر می کردی، صداپیشگی را هم به عنوان یک گزینه در نظر داشتی؟

آن موقع، من حتی نمی دانستم که صداپیشگی یک شغل به شمار میرود. من همواره از بچگی صداهای عجیب غریبی درمی آوردم. اما تصمیم گرفتم بازیگر شوم. فکر می کردم بازیگری فقط به فیلم و سریال و تئاتر محدود می گردد. به خاطر همین، وقتی برای اولین بار، صداپیشگی به من معرفی گردید، با خودم گفتم: این دنیای عجیب و غریب دیگر چیست و من دقیقا باید چه کار کنم؟ حالا نمی توانم کار دیگری را حتی تصور کنم. صداپیشگی یک صنعت خیلی باحال است و دلم می خواهد در آن نقش داشته باشم.

این صنعت از زمانی که کارت را شروع کردی، چقدر تغییر نموده؟ آیا با رشد این صنعت، کارها حرفه ای تر شده؟

وقتی که برای اولین بار کارم را شروع کردم، دانشگاه می رفتم و فانیمیشن (Funimation، شرکت صدور مجوز و نشر انیمه های ژاپنی در آمریکا) تازه تاسیس شده بود. آن روزهایی که صدای ام را ضبط می کردم، حس و حال خوابگاه را داشت. من با پیژامه سر کار حاضر می شدم و در راهروها می دویدم و شیطنت می کردم. اما حالا، فضا خیلی حرفه ای تر شده. هم من بالغ تر شده ام و هم این صنعت رشد نموده است. الان بیش تر، روی بازی ها کار می کنم و پس از 10 سال می بینم که تکامل این صنعت خیلی زیاد بوده است. همه چیز به سمت موشن کپچر پیش می رود. حالا ما هم فیلم برداری می کنیم و هم صدا ضبط می کنیم. بیشتر بازی هایی که مشغول کار روی آن ها هستم بر داستان های غنی و شخصیت های پیچیده و عمیق تمرکز دارند. تا 10 سال پیش، کسی به این ویژگی ها اهمیت نمی داد. اما حالا صنعت بازی آن قدر بزرگ و گسترده شده که مردم دارند به اهمیت آن پی می برند و هر روز عده بیش تری می خواهند بازی را به عنوان نوع دیگری از تفریح، تجربه نمایند.

آیا کار کردن برای یک رسانه تعاملی مثل بازی با یک سریال تلویزیونی و فیلم فرق دارد؟

البته؛ چون بسته به نوع بازی باید جنبه های مختلف یک شخصیت را براساس انتخاب بازی نماینده، به تصویر بکشیم. نکته جالب درباره ایفای نقش به جای یکی از شخصیت های بازی های ویدیویی این است که شما تصوری از هویت این کاراکتر دارید؛ اما این برداشت باید به مقدار کافی انعطاف پذیر باشد تا وقتی بازی نماینده تصمیمات و دیالوگ های متفاوتی را انتخاب می نماید، برای آن شخصیت طبیعی به نظر برسد. قطعا، صنعت بازی های ویدیویی جای بیش تری برای رشد دارد؛ اما در کارتون یا سریال تلویزیونی یک خط داستانی تعیین وجود دارد.

چگونه از عهده این همه نقش برمی آیید؟ سخت ترین قسمت بازی به جای این همه شخصیت چیست؟

یکی از کارهای سخت و چالش برانگیز، صداپیشگی برای شخصیت هایی است که سخت و استرس زا هستند. گاهی اوقات من برای صدای یک شخصیت تست می دهم و با خودم می گویم: اوه! امیدوارم آن نقش را نگیرم. گاهی اوقات هم به مدت چهار ساعت با صدای واقعا دردناکی، صداپیشگی می کنم. خوشبختانه در این مرحله از زندگی ام، تمرینات و تجربه های زیادی داشتم و می توانم یک صدای خاص را برای ساعت های طولانی حفظ کنم. اما در شروع کارم به خاطر استرس زیاد، صدای ام را زود از دست می دادم.

یکی از نکات جالب صداپیشگی این است که حتی با وجود مطرح شدن، همچنان علاوه بر شخصیت های مهم، به جای شخصیت های کم اهمیت تر هم بازی می کنید. آیا از انجام هر دوی این کارها لذت می بری؟

بله. بیش تر وقت ها در نقش های کوچک تر فرصت بیش تری برای بازیگوشی داری، و از تو می خواهند صداهایی را دربیاوری که قبلا درنیاوردی. خیلی خوش می گذرد و شما با تعداد زیادی شخصیت عجیب و غریب در یک اتاق قرار می گیرید. من فکر می کنم همه از این کار لذت می برند.

آیا جامعه صداپیشگان کوچک است؟ من می بینم که بیشتر شما با هم دوست هستید.

بله، ما مجموعه کوچکی از افراد هستیم. خیلی جالب است که همه آن ها با هم دوست هستند. یک بار من روی یک بازی کار می کردم و کارگردان داشت با کسی در یک اتاقک صحبت می کرد و کافی بود به او بگوید که: تو برای این شخصیت مثل لورا باید بازی کنی و او گفت: اوه! باشه، گرفتم. ما به خاطر دوست بودن با هم، می توانیم هویت شخصیت را از روی استایل دوستان مان، تشخیص دهیم.

حالا که تو جای خودت را در این صنعت باز کردی، آیا برای نقش های نو تست می دهی یا معمولا به سراغت می آیند؟

هر دو. من هنوز هم تست می دهم و هنوز هم در این تست ها قبول نمی شوم. اما از طرف دیگر برای برخی از پروژه های مستقیما با من تماس می گیرند و می گویند برای یک شخصیت به من فکر می نمایند و خشنود می شوند که نحوه بازی من را در قالب آن شخصیت ببینند. این خیلی خیلی فوق العاده است. هر بار که این اتفاق می افتد خیلی خشنود می شوم.

آیا رقابت با دوستان برای یک نقش، مشکل ساز می گردد؟

یکی از برترین ویژگی های این صنعت، فضای بسیار محبت آمیز آن است. قبلا، وقتی برای فیلم ها کار می کردم، رقابت خیلی زیاد بود. وارد اتاق تست بازیگری می شدید و هیچ یک از خانم ها با هم صحبت نمی کردند و همه به هم چپ چپ نگاه می کردند. اما در این دنیا، من برای تست گزینش می روم، توصیف یک شخصیت را می بینم و به خودم می گویم: این شخصیت مناسب من نیست، اما تارا پلت برای این کاراکتر برترین گزینه است و سپس به او پیغام می فرستم. گاهی اوقات دوستان ام به من ایمیل می فرستند و می گویند: من یک تست گزینش دارم که می گوید به صداپیشه ای با استایل لورا بیلی نیاز دارند. آیا برای این نقش تست دادی و ردش کردی؟

تا حالا برای نقشی تست داده ای که در پی استایل لورا بیلی باشند؟

بله و چند بار هم نقش را نگرفتم. بیشتر اوقات اگر نام من را آورده باشند، نماینده ام تماس می گیرد و می گوید: شما می خواستید لورا را ببینید؟

تجربه کار برای پروژه های بزرگی مثل هیلو 5 چگونه است؟ این کار چه فرقی با بازی ها و سریال های کوچک تر دارد؟

تفاوت اصلی فقط تعداد آدم ها و مقدار جزییات است. در دو سال گذشته روی هیلو5 کار می کردم و همه چیز باید خیلی دقیق می بود. در آن شرکت افراد زیادی مشغول به کار هستند که وظیفه شان را دقیقا می دانند. در بازی ای مثل هیلو 5 که 15 سال از عمر آن می گذرد، داستان و دنیا بسیار گسترده به تصویر کشیده شده که کاملا جا افتاده است. به همین علت، سخت ترین کار این است با فضای تثبیت شده، سازگار و هماهنگ باشم.

تکنولوژی موشن کپچر چه تاثیری در اجرای یک نقش دارد؟

قطعا شما احساس نزدیکی بیشتری با شخصیت می کنید چون تمام حرکات فیزیکی و آهنگ صدای او را شما خلق می کنید. هر نقش فیزیکی که داشته باشند را شما به آن ها داده اید. به همین علت، وابستگی بیش تری به شخصیت پیدا می کنید. در خصوص بازی هیلو، Spartan Vale چهره خود من را دارد؛ همین باعث می گردد که حس شخصی تر و نزدیک تری به کاراکتر داشته باشم. چون در اصل من هستم که آن کارها را انجام می دهم.

آیا به نقش یا شخصیت خاصی که بازی کردی، علاقه داری؟

من به شخصیت های ضدقهرمان علاقه دارم. شخصیتی که علی رغم آن چه نشان می دهد، ذات خوبی دارد. کاراکتری مثل فیونا در داستان هایی از سرزمین مرزی واقعا مجذوب کننده است؛ زیرا او یک پیشینه جنایی و خلاف کاری دارد؛ اما هرچه داستان به جلو می رود به لایه های عمیق تری از این شخصیت پی می برید و می بینید که واقعا در دل او چه می گذرد. من شخصیت های چندبعدی مثل فیونا را دوست دارم.

منبع: The Verge