گردشگری: یک آبشار از دو کشور - مجله استخدام جدید

آبشار نیاگارا یکی از زیباترین آبشارهای جهان است که در دو کشور آمریکا و کانادا قرار گرفته است. زمین شناسان عمر این آبشار زیبا را بین 10 تا 15 هزار سال می دانند و این آبشار نه چندان کهن، امروزه جاذبه دیدنی زیبایی است که خیلی ها را به سمت خود جلب می نماید. مناطق اطراف این آبشار، به اندازه ای سرسبز و زیبا هستند که باوجود اجرای چندین پروژه عمرانی در منطقه نیاگارا، باز هم امکان تبدیل به یکی از زیباترین مکان های توریستی جهان را دارد.

آبشار نیاگارا در نزدیکی شهر تورنتوی کانادا و بوفالوی آمریکاست اما برای دیدن زیبایی های این آبشار باید از کانادا آن را دید. تورنتو شهری در کشور سردسیر کاناداست که پایتخت استان انتاریو به شمار می آید. این شهر بزرگ ترین شهر کانادا است که به همراه حومه آن حدود 4 میلیون و 500 هزار نفر جمعیت دارد. همچنین طولانی ترین خیابان جهان به نام خیابان یانگ در تورنتو قرار گرفته است که از کنار دریاچه انتاریو شروع شده و به سمت شمال ادامه می یابد.

این شهر از جنوب به دریاچه انتاریو محدود است. آبشار عظیم نیاگارا در 150 کیلومتری این شهر قرار گرفته است و به دریاچه انتاریو می ریزد. آب این دریاچه به وسیله یک رودخانه دیگر که از قسمت هزار جزیره این دریاچه شروع می گردد به اقیانوس اطلس ریخته می گردد.

برخلاف تابستان بسیار زیبا، تورنتو زمستانی سرد و طلوانی دارد. بافت جمعیتی تورنتو به گونه ای است که پس از ایتالیایی ها، بزرگ ترین اقلیتی که در این شهر زندگی می نمایند، چینی ها هستند. گویا نخستین کانادایی های چینی تبار حدود 120 سال پیش برای ساخت راه آهن به این کشور آمدند. پس از چینی ها، هندی ها پرجمعیت ترین گروه را در تورنتو تشکیل می دهند. از 5 یا 6 سال گذشته ایرانی ها به پنجمین اقلیت تورنتو تبدیل شده اند که بیشتر آنها افراد جوان با تحصیلات بالا هستند.

پیش به سوی آبشار

از تورنتو تا آبشار نیاگارا حدود یک ساعت و نیم راه است. اگر هوا آفتابی باشد، این آبشار با رنگین کمان های زیبایش جلوه ای دل انگیز را ایجاد می نماید. در نزدیکی دریاچه نیاگارا قایق هایی هست که به گردشگران کرایه می دهند تا با تمام وجود بتوانند هیجان و زیبایی آبشار را حسب نمایند و می توان سوار آنها شد و نهایت لذت را برد. گویا نخستین کسی که جرات نموده با قایقش به جنگ آب های نیاگارا برود زنی 60ساله بوده که در دهه 1950 این کار را انجام داده و زنده هم مانده است. تا دلتان بخواهد وسیله بازی آنجاست که گردشگران و مسافران در کنار دیدن نیاگارا حوصله شان سر نرود. به ویژه وسیال بازی هوایی که نماهایی زیبا از آبشار را به دیدگان می آورد.

بخشی از آبشار نیاگارا در خاک آرمیکا است و بخشی دیگر از آن در خاک کانادا و اگر رو به روی آبشار کانادا بایستید، آبشار آمریکا و خاک آنجا را می توانید ببینید. البته آبشار آمریکا آنقدر کوچک است که توجه کسی را جلب نمی نماید و بیشتر آمریکایی ها نیز برای دیدن آبشار نیاگارا به کانادا می آیند. پلی به اسم رنگین کمان دو کشور را به هم متصل می نماید.

آبشار نیاگارا عظمتی فوق العاده دارد. می توان ساعت ها به آن خیره ماند و خسته نشد و حتی گذر زمان را هم نفهمید. آنجا معمولا هوا برای گردشگران خوب است و می توان سنگ های عیمی را که آب از رویشان به پایین می ریزد، دید اما ذرات آب کمتر اجازه می دهد که طرف کانادایی آبشار را از خاک آمریکا که درواقع زیباتر هم است، مشاهده کرد. نیاگارا یکی از مناظر طبیعی جهان است که اسم و رسمش برای بسیاری از گردشگران حرفه ای است.

ویژگی های طبیعی آبشار

آبشار نیاگارا از فروریختن رودخانه ای که از شمال ایالت نیویورک آمریکا به طرف جنوب ایالت اونتاریو در کانادا در جریان است پدید می آید. حجم آب رودخانه و عرض آن با رودخانه کارون در ایران تقریبا قابل مقایسه است. رودخانه درواقع مرز میان آمریکا و کانادا است.

آبشار از سه قسمت تشکیل شده است. یک قسمت کوچک تر که حدود 500 متر با قسمت اصلی فاصله دارد. در قسمت اصلی، رودخانه دوشاخه می گردد و جزیره زیبایی به نام جزیره بز در میان آن دیده می گردد. سرانجام، دو آبشار متصل به هم با زاویه تقریبی 90 درنتجه پدید می آید. ارتفاع آبشار در این قسمت 55 متر است. بیشتر آب هایی که از این ارتفاع فرو می ریزند به صورت پودر درآمده و دوباره به هوا بازمی گردند.

آنچه این آبشار را منحصر به فرد نموده حجم آبی است که از این ارتفاع فرو می ریزد.

در هر دو طرف رودخانه ساختمان های بلند و ساحل زیبایی برای تماشای آبشار ساخته اند و گردشگران زیادی در کنار این ساحل با دوربین و بدون دوربین به تماشای آبشار نشسته اند.

در کنار تماشای آبشار از ساحل، دو محل نیز در زیر آبشار برای دیدن آن وجود دارد که یک محل مربوط به کانادا و دیگری مربوط به آمریکا است و برای ورود به آنها باید بلیت تهیه کرد.

در نزدیکی آبشار در ایالت اونتاریو شهری به نام شهر دریاچه ای نیاگارا وجود دارد که در قرن نوزدهم تفرجگاه ییلاقی اشراف بوده است و امروزه این شهر مورد توجه گردشگران زیادی قرار گرفته است. فروشگاه های این منطقه محلی برای حضور دایمی گردشگران است.

با پهنای 323 متر و ارتفاع 57 متر، هر ثانیه حدود 60 هزار لیتر آب از این آبشار به پایین سرازیر می گردد. به عبارتی در هر دقیقه نزدیک به 94 درصد از آب نیاگارا یا چیزی در حدود 84 میلیون گالن آب از آبشار نعل اسبی سرازیر می گردد. علاوه بر زیبایی شگفت انگیز، این جریان آب، یکی از اصلی ترین منابع فراوری برق منطقه نیز به شمار می آید.

علت اصلی شهرت آبشار نیاگارا نه به علت ارتفاع آن بلکه به علت عریض بودن آن است. به طور متوسط نزدیک به 110 هزار مترمکعب آب از آبشارها در دقیقه سرازیر می گردد.

آبشار چه زمانی به وجود آمد

این آبشار در سرانجام آخرین دوره یخبندان، ذوب تدریجی و سرریزشدن یک دریاچه منجمد باستانی روی معبر سنگی که میان این دریاچه و دریاچه انتاریوی کنونی وجود داشته، پا به عرصه وجود گذاشته است. در طی هزاره ها، دریاچه پشت ابشار کوچک و کوچک تر شده و جای خود را به دریاچه ایری کنونی داده است. فرسایش طبیعی بر اثر فشار آب چندین کیلومتر محل آبشار را به عقب برده و به جای کنونی اش رسانده است. این مجموعه آبشار در سال 1604 توسط گروه اکتشافی فرانسوی به رهبری ساموئل چامپلین (جغرافیدان، طراح و مکتشف فرانسوی که بنیانگذار کبک نیز نامیده می گردد) کشف و ثبت شد. همچنین در سال 1697 میلادی نیز این آباشر را گزارش داده بود. این گزارش را یک مبلغ مذهبی و کاشف فرانسوی به نام پدر لوئی هانپن نوشته بود. پدر هانپن، در سال 1678 میلادی ضمن سفری به جهانی جدید همراه با سوردولاسال، آبشار مزبور را دیده بود. پیش از آن سرخپوستان منطقه قرن ها به وجود این آبشار مطلع بوده و آن را مکانی مقدس می دانستند. صدای مهیب و رعدآسای ابشار در آن موقع موجب شده بود سرخپوستان آن را محل زندگی خدای رعد بدانند و مراسمی برای بزرگداشت این خدا در این مکان برپا نمایند.

روزی که نیاگارا خشک شد

42 سال پیش، مهندسان ارتش ایالات متحده، آبشار نیاگارا را خشک کردند تا بتوانند حجم عظیم صخره هایی را که در بستر آبشار ریخته بودند، جا به جا نمایند. اکنون تصاویر جدیدی از این رویداد منتشر شده است. رانش زمین در سال های 1931 (1310 خورشیدی) و 1954 (1333 خورشیدی) در محوطه نیاگارا، صخره های زیادی را به بستر آبشار روانه کرد و آنالیز های دقیق تر نشان داد وجود این صخره ها می تواند به اثرات زیانباری منجر گردد. این شد که در سال 1969 (1348 خورشیدی)، مهندسان ارتش با احداث سدی روی رودخانه، جهت آب را از آبشار نیاگارا منحرف و برای اولین بار در 12 هزار سال گذشته، این آبشار را خشک کردند.

منبع: روزنامه هفت صبح

باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir