تبیین ابعاد تئاتر دوران صفوی
به گزارش مجله استخدام جدید، به گزارش خبرنگار خبرنگاران ؛ یعقوب آژند، زاده 29 خرداد 1328 پژوهشگر ایرانی تاریخ، هنر و ادبیات است. آژند دوره کارشناسی تاریخ را در دانشگاه تبریز، دوره کارشناسی ارشد را در پژوهشکده فرهنگ ایران و دوره دکتری تاریخ را در دانشگاه تهران گذرانده است. امروز به مناسبت سالروز تولدش نگاهی به کتاب نمایش در دوران صفوی او داشته ایم که در ادامه می خوانید.
تئاتر هنری کهن و آکنده از مفهوم در ایران است که سابقه ای طولانی دارد. تئاتر ایران از دوران اشکانیان آغاز شده است، زمانی که سورنا با یک مجسمه چوبی به اجرای نمایش پرداخت و این روند گذشت و گذشت تا در دوران قاجار به اوج خود رسید. در دوره صفوی نیز هنر تئاتر دنبال می شد و به خوبی در حال انجام شدن بود، یعقوب آژند پژوهشگر تاریخ هنر درباره این موضوع کتابی با عنوان نمایش در دوره صفوی نگاشته است. این کتاب در 3 فصل نمایش های مذهبی، نمایش های غیر مذهبی و نمایش های اهل سخن تدوین شده است.
در مقدمه این کتاب نوشته شده:
می دانیم که در بستر فرهنگی ایران مقوله نمایش و نمایشگران همیشه در دامنه طیبت، ظرافت و لودگی تفسیر می شد و این عرصه از فعالیت های بشری به جد گرفته نمی شد و به ویژه هنگامی که این نوع کوشندگی ها در حصار شرع و ایمان قرار می گرفت، نااهل، پرت و خارج از بحث که اخلاقیات را مخدوش می نماید، به حساب می آمد. در حالی که باز می دانیم که این نوع کوشندگی ها در بستر عرفیات جامعه جریان داشت و بخش مهمی از زندگی انسان ها را به خود جلب می کرد. بار و وجه عامیانگی این نوع مقولات موجب می شد فرهیختگان جامعه به حیطه آن نزدیک نشوند و با بداخمی بدان بنگرند و آن را دارای سخافت مضمون بدانند و دامن از صحبت آن در چینند. این گرایش ها و دل نمودگی ها، که شاید پاره ای از واقعیت را نیز در خود داشته باشد، کارستان حسین واعظ کاشفی را دوچندان معنادار می نماید.
منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران