وقتی تهرانی ها از مرکز فرار می کردند! - مجله استخدام جدید

به گزارش همشهری آنلاین، مری لئنورا وولف شیل همسر جاستین شیل وزیرمختار انگلستان در اوائل دوره پادشاهی ناصرالدین شاه، همراه با همسرش به ایران آمد.

او در خاطرات خود که به نوعی سفرنامه محسوب می گردد یکی از اتفاقاتی را که در تهران رقم خورده است اینگونه روایت می نماید: با این که تهران در ارتفاع سه هزار پا از سطح دریا قرار گرفته است، ولی تابش خورشید به قدری ایجاد گرما ایجاد می نماید که باید برای فرار از آن به منطقه ها کوهستانی پناه برد... تا ماه آینده نیز تقریبا نیمی از جمعیت تهران به همین ترتیب به ییلاق های دامنه کوه مهاجرت خواهد نمود تا از شر هوای نامطبوع تهران در امان باشند، چون مرکز مملکت در این فصل به هیچ وجه قابل زندگی نیست.

جالب اینکه این ماجرای مهاجرت از تهران در سفرنامه ها دیگر دوره قاجار نیز آمده است. توریست ایتالیایی مادام کارلا سرنا در سفرنامه اش در سال 1256 شمسی نوشته است: شهر تهران که در وسط دشتی بی آب و علف قرار گرفته است هیچ گونه سایبانی ندارد. چنار هایی که دلا واله سیاح ایتالیایی [در دوره صفویه]بدان ها اشاره می نماید مدت هاست که از بین رفته اند. در تابستان جمعیت فعلی تهران تقریبا هشتاد هزار نفر و در زمستان دویست هزار نفر است. اما این تخمین قطعی نیست و مانند همه نواحی مشرق زمین دستیابی به اطلاعاتی دقیق در این موارد سخت است. البته او زیبایی چشم انداز و کوه های اطراف تهران را هم ستوده و نوشته است: تهران از شهر های بسیار زیبای ایران است. مساجد و حمام ها و میدان های عمومی و کاروانسرا ها و بازار هایی دارد. چشم انداز اطراف تهران وسیع است. سلسله جبال البرز با قله هایی که دماوند بر همه آن ها مسلط است در اطراف شهر محدوده ای شکوهمند را با شعاعی بسیار وسیع به وجود آورده است.