چند توصیه برای یاری به افراد در معرض خودکشی - مجله استخدام جدید

به گزارش شرق، این فراگیر بودن، باور قدیمی ای را که فقط افرادی که مسائل خیلی شدیدی دارند، خیلی تنها و خیلی فقیر هستند خودکشی می نمایند، باطل می نماید.

به دلیل همین فراگیربودن، مسئله پیشگیری از خودکشی اهمیت بیشتری پیدا می نماید و اهمیت آن در حدی است که لحظه ای نمی گردد صبر کرد. به همین دلیل انجمن بین المللی پیشگیری از خودکشی 10 سپتامبر را روز جهانی پیشگیری از خودکشی نامید.

هدف از این نام گذاری کاهش مقدار خودکشی به وسیله مطلع تر کردن مردم در خصوص بیماری های روان پزشکی، علل خودکشی، نشانه های خطر و راه های پیشگیری از خودکشی است. در قالب چند مسئله کلی به خودکشی نگاه کنیم:

مسئله آمار خودکشی

آمار همواره یک دید کلی به ما می دهد که شرایط چطور است، براساس آخرین آمار ثبت شده در ایران میانگین نرخ خودکشی در استان های مختلف حدود 6.3 - 6.2 در صد هزار نفر است؛ البته این آمار به روز نیست. من فکر می کنم نیازی نیست به آمار تکیه کنیم، چون تکرار این شنیدن خبر خودکشی به صورت ضمنی دید کلی نسبت به شرایط به ما می دهد.

مسئله استیگما و انگ بیماری های روان پزشکی

هر چند حرکت های زیادی در سال های اخیر در راستای استیگما زدایی صورت گرفته است، مثل کمپین هایی با مضمون #حرف-می زنم، که یاری نماینده هم بوده است، ولی همچنان ما دنبال این هدف هستیم که بیشتر و راحت تر درباره بیماری ها و علائم و نشانه ها حرف زده گردد. چون باور های غلط بسیاری وجود دارند، مثل:

افرادی که درباره خودکشی صحبت می نمایند، صرفا در پی جلب توجه هستند.

خودکشی اغلب بدون هیچ علامت خطری رخ می دهد.

وقتـی فردی تصمیم به خودکشی می گیرد، برای توقف او نمی توانیم کاری انجام دهیم.

افرادی که اقدام به خودکشی می نمایند دیوانه هستند، ضعیف هستند.

افرادی که درباره خودکشی صحبت می نمایند، هدفشان تحت تأثیر قراردادن و کنترل کردن دیگران اسـت.

به دلیل این باور ها و انگ بیماری، افراد از درمان اجتناب می نمایند و این معضل یاری گرفتن را تشدید می نماید. د رحالی که خودکشی تقریبا همواره نشانه های خطر را دارد و افرادی که با خودکشی می میرند، معمولا قبل از اقدام درباره آن با اطرافیان صحبت می نمایند. آن ها از درد رنج می برند و اغلب در جست وجوی یاری هستند؛ چرا که آن ها نمی دانند چه باید انجام دهند و امیدشان را از دست داده اند.

فراموش نکنیم، خودکشی قابل پیشگیری است. بسیاری از افرادی که تمایل به خودکشـی دارنـد، نمی خواهند بمیرند؛ آن ها صرفـا می خواهند درد و رنج را متوقف نمایند. پاسخ های این چنینی با حرف خودکشی صرفا چیزی را مطالبه می نماید یـا می خواهند دیگران را کنترل نمایند، کاملا غیرمسئولانه و انکارنماینده اسـت.

البته که فکرکردن درباره خودکشی و انتها زندگی به میزان ای ترسناک هست که افراد ترجیح دهند انکار نمایند، ولی چون ما هر چقدر روان شناس یا روان پزشک داشته باشیم، نمی توانیم پوشش صددرصدی افراد در معرض خطر را داشته باشیم. به مطلع کردن گروه همتایان و هم نوعان تأکید می گردد.

اگر با فکر خودکشی در دیگری روبرو شدیم، چه کار کنیم؟

اول از همه نسبت به تردیدمان برای پرسیدن و درگیر شدن در چنین ماجرایی غلبه کنیم، هر کسی ممکن است زمانی به خودکشی فکر کند. اگر شک کردید، درنگ نکنید و شما سر صحبت را باز کنید. آنالیز و باز کردن فکر خودکشی فقط کار روان شناس و روان پزشک نیست. حرف بزنید، همدلی کنید، انکار نکنید با بیان جملاتی مثل جدی نگیر و چیزی نشده کوچک نمایی نکنید. فکر نکنید با نشنیدن و نادیده گرفتن، این افکار از بین می روند یا فراموش می شوند، بلکه حتی در این موارد فرد احساس تنهایی و انزوای بیشتری می نماید.

مریم معصومی: روان پزشک، دبیر کمیته پیشگیری از خودکشی انجمن علمی روان پزشکان ایران